Nonkel Gaston is dood... De begrafenis en de aansluitende koffietafel is, zoals dikwijls, de gelegenheid bij uitstek om de familieleden en vrienden nog eens bij elkaar te brengen. Zo ook bij de familie van Nonkel Gaston, voorwaar een bont allegaartje. Moeder, die helaas de helft van de tijd niet echt beseft waar ze is. De oudste zoon, die een geslaagde carrière heeft uigebouwd en als waardige opvolger van zijn vader de begrafenis tot in de puntje heeft geregeld. De jongste zoon, weggelopen uit het beklemmende sfeertje van het kleinburgerlijke gezin. Zus Kristien, al gans haar leven zorgend voor moeder. Nonkel, die het gemaakt heeft in het leven. Tante, die haar tranen niet de baas kan. Karel en Anette, het kunstenaarskoppel, die de garage van Nonkel Gaston gebruiken als atelier. En dan zijn er nog de ceremoniemeester en de huispianist, die het lijstje personages vervolledigen. Het samenzijn, de opeenvolgende gebeurtenissen, het geklungel van iedereen en de bij de koffietafel horende drankjes, zijn er de oorzaak van dat een aantal onderliggende emoties naar boven komen. En dan zwijgen we nog over de kleine kantjes. Dit alles leidt uiteindelijk tot een paar prettige en ook wel minder prettige confrontaties tussen de aanwezigen.