'Drinken de Goden Duvel?' is een hedendaags stuk dat goed in de markt ligt bij flink wat amateurgezelschappen in Vlaanderen. Brouwerij Moortgat meldde ons dat sinds 1997, toen de auteur deze komedie schreef, maar liefst 52 gezelschappen aan de Breendonkse brouwer van 'den Duvel' om materiële steun vroegen. De Duvel als drank en als alter ego van de dorpspastoor neemt een niet onaardige plaats in gedurende het verloop van het verhaal. Een vreemdeling valt binnen in het café-parochiehuis van uitbaters Stella en Cesar en dochter Elleke. Zijn lievelingsdrank is Duvel, hij heet Theo en is blijkbaar weggelopen uit een psychiatrisch instituut. Theo is altijd een beetje zat of onderweg, misschien goed zot en zegt van zichzelf dat hij God is. Een café-filosoof of God, op een niet alledaagse wijze, onder de mensen. Zijn daden helpen de uitbaters en de vaste klanten Willem, Janneke en Frie in hun strijd tegen onrecht en een woedende macho-ex-vent van Janneke. Is Theo God, zat of zot, wanneer merkwaardige toevalligheden aan zijn verantwoordelijkheid kunnen worden toegeschreven. Martine, de wijkagent, gelooft er helemaal niets van. De waarheid zit hem in de boodschap, niet in de boodschapper.